Verliefd

Het liefst had ik deze brief nog wat uitgesteld. Hoewel ik wel vermoedde dat het ooit kon gebeuren, toch had ik het niet verwacht. Maar kijk, die dingen gebeuren. Ik ben verliefd op een ander. Troost je: voor velen kom je nog steeds op de eerste plaats. Eenzaam zal je nooit worden. Ondanks je norse eerste aanblik weten kenners al lang welke parel je wel bent, een uit de duizend. Mijn eeuwige en onvoorwaardelijke liefde. Maar je hebt er stevige concurrentie bij, die momenteel vlotjes van je wint. Wat zij heeft dat jij niet hebt? Veel eigenlijk, hoewel niets duidelijk de doorslag geeft. Het is de heerlijke combinatie van nieuw maar toch vertrouwd. Berlijn en ik, wij begrijpen elkaar. Weet je hoe je bij sommigen die klik voelt? En bij anderen meteen weet dat het niets wordt? Wel, ik voelde het meteen. Elke nieuwe stap snakt naar meer en voelt aan als een passionele zoen. Heel de dag lang, elke dag opnieuw. Dat heet toch verliefd zijn, niet?

Het begint met onze wijk, Prenzlauer Berg, Prenzlberg voor de vrienden, Schickimicki voor de sceptici. Het vroegere Oost-Berlijn, ooit een arme Joodse buurt, ondertussen grondig opgefrist, hip geworden en nu hopeloos bobo. Ik geef toe: het is hier heerlijk wonen. In onze buurt, onze kiez Kollwitzplatz vind je binnen de 200m alles, maar dan ook echt àlles: tram, metro, (maar die gebruiken we nooit – fietsers, weet je wel) bakkers, nachtwinkels, veggie-kebabzaak, supermarkt, zwembad, clubs, videotheek, tweedehandszaken, jeugdherberg, weekmarkt, kunstgalerijen, biowinkels, fietswinkels, parken, apotheek, gokkantoor, schoenenmaker, speeltuinen, tandarts, yogales, olijfoliezaak, Zweeds koffiehuis en zelfs een Nieuw-Zeelandse taartenzaak hier recht tegenover. Terrassen bij de vleet, ontspannen sfeer, veel groen. En toch rustig, hoogstens hoor je een fietsslot dat wordt losgemaakt. Aan het aantal kinderen en zwangere vrouwen te merken is het ook een vruchtbare wijk. Maar niet alleen hier is het aangenaam wonen, overal waar we komen, van Wedding tot Friedrichshain over Kreuzberg tot zelfs Neukölln vindt mijn naïeve zelf de omgeving gemoedelijk, de mensen vriendelijk, de straten uitnodigend. De stad lijkt hier letterlijk en figuurlijk minder pieken en dalen te vertonen dan jij, mijn liefste Brussel. Lijkt, want ook in Berlijn is het niet alleen rozengeur en maneschijn.

Wat met de Berlijners zelf? In eigen land gelden ze als klagers. Dat is misschien overdreven, hoewel ik zelf al twee keer onder mijn voeten kreeg voor mijn rebelse daden (zoals daar zijn: mijn fiets tegen een gevel – onze eigen gevel – zetten) en getuige was van enkele pittige discussies. Misschien dat ik er later nog op terugkom, maar mijn eerste indruk is dat de doorsnee Berlijner, eens alle geschreven en ongeschreven regels zijn nageleefd, je beste vriend is. De buurman die netjes wacht tot ik gedaan heb met bellen om te vragen of ik geen sleutel verloren heb? De eigenaar van een koffiezaakje die ons maar al te graag bij wijze van test zijn nieuwe creaties laat proeven terwijl we na een stortbui bij hem op de bank, met de schoenen uit, zitten op te drogen, en en passant ook een voorbijhollend kind een glas water én pannenkoek meegeeft, zomaar. Daarnet kreeg ik bij de jogging nog een bemoedigend applausje van een vriendelijke oude man die met zijn hondjes aan zijn voordeur stond. Goed, misschien ben ik vatbaar voor dat soort kleine gebaren die niets kosten maar zoveel betekenen. Ze geven me een warm gevoel en plots krijg ik zin om iedereen te omhelzen. Zeer atypisch voor mij, je weet dat ik niet de meest emotionele noch lichamelijke mens ben. Maar die vriendelijkheid blijft me bij en geeft me hoop. Ze hebben ook een eigen zalig gevoelig voor humor, die Berlijners. Kijk maar naar Notes of Berlin of enkele berichten die ik kriskras door de stad ben tegengekomen. Overal vind je ze hier, heerlijk!

Over heerlijk gesproken: het eten is een hoofdstuk apart. Frühstücken tot laat in de namiddag, brood en taart in alle geuren en kleuren, specialiteiten uit de Elzas tot Iran over Zuid-Soedan, Korea, Venezuela tot Polen. Je moet er zelfs niet naar op zoek, het komt gewoon op je af. Ook steeds vegetarisch én veganistisch te verkrijgen. Pure luxe, om niet de hele kaart te moeten afschuimen naar dat ene vleesloze gerecht. De to eat-lijst is lang, een van dezer dagen wordt het een Joods-Russische brunch. Al dat lekkers is bovendien ook zo goedkoop dat we meer dan eens aarzelen om thuis te koken. Gelukkig dat we een ferm kookboek meekregen van Kenny en John, waarin het ene gerecht al heerlijker is dan het ander (favoriet van het moment: de baba ganoush). Ik vrees voor jou dat de vegetarische currywurst, de kartoffelsalat en het veganistische ijsje me momenteel meer kunnen bekoren dan jouw frieten. Maar gun me nog wat tijd, misschien keert het.

Nu weet je meteen waarom ik hier blijf joggen, zwemmen en fietsen. Dat fietsen in Berlijn, daar kom ik nog uitgebreid op terug. Ocharme, ook daar vrees ik dat je het onderspit moet delven. Hoewel je de laatste tijd vooruitgang boekt, toch stel ik voor dat je even naar je grote buur ten oosten kijkt en je laat inspireren.

Het probleem is dat ik eigenlijk niet weet of Berlijn mij wel wil.

Vorige week nog probeerde de Berliner Zeitung de stadbewoners te motiveren om de vakantiegangers bewust te maken van hun eigen destructieve effect. Slik. Het heeft, aan de reacties te zien, niet echt gewerkt. Ergens begrijp ik ze wel. Maar niemand beschouwt zich graag als de lompe toerist, ook wij niet. Wij praten Duits, betalen een gemiddelde huur, geven onze spaarcenten uit in de stad, werken er binnenkort en doen vrijwilligerswerk. Zorgen we dan nog steeds voor overlast? Deze stad heeft aanbidders genoeg, ik moet mijn beurt afwachten. Hopelijk duurt het niet te lang, ik ben geen geduldig mens. Maar mijn buikgevoel zegt dat het goed komt.

Liefdevolle groetjes,

Birgitt