Il quotidiano | Jobi Travels

Liefste Lezer,

Ik heb je verwaarloosd. Niet uit slechte wil, neen, je zou eens moeten weten hoe vaak ik aan je gedacht heb. Op de een of andere manier kamp ik met een soort writers’ block: ik ben bang te weinig en tegelijkertijd te veel te schrijven. Dus onderneem ik maar niets. Of toch niets op papier. Want we maken wel degelijk vanalles mee hoor, je houdt het niet voor mogelijk.

“Ja!” hoor ik je al denken. “Vertel gewoon eens wat je zoal doet op een doordeweekse dag in plaats van dat eindeloos zweverige gedoe.”

Al goed, hier gaan we. Een dag uit het leven zoals het is: sabbatjaar.

De wekker gaat af rond 8u30. Ik lees snel de hoofdpunten op de nieuwssites, spring dan uit bed en begin aan mijn ochtendritueel: groene thee met gember en citroen. Even later is ook Jo bij bewustzijn en vlucht al gauw het appartement uit op zoek naar zijn ochtendcappuccino. Terwijl ik rustig mijn thee drink overloop ik mijn mails en de to-dolijst voor de dag. Vaste vraag aan Jo is dan: “Wat is het plan?” Jawel, we hebben meestal een plan(netje). Tussen 10u en 11u ontbijten we: chocolademuesli voor Jo en havermoutpap met fruit voor mij (ga ik nu wat te veel in detail?).

Tegen 11-12u zijn we de deur uit naar het uitstapje van de dag. Een greep uit vorige week; de EUR-wijk, een fietstoertje langs enkele bekende fonteinen, de Aventijn rondstappen (we zijn ook élke kerk binnengestapt, met dank aan Jo), de exotische Esquilinomarkt, of een zoektocht naar het fietspad of de ingang naar het park. Echt waar, dat zijn opdrachten op zich. Ik kom later zeker nog op dat stappen en trappen terug – als ik tegen dan nog niet omvergereden ben tenminste. Maar even kort over de ingang van het park: als je even op de kaart kijkt, merk je al snel dat Rome een redelijk groene stad is. Fijn! Dat dacht ik ook, vooral met mijn marathongoesting in gedachte. Tot je er bent: de parken blijken meestal te zijn afgesloten (en wààr is die ingang?), of hebben erg beperkte openingsuren (vaak tot 17u… zeer praktisch wanneer je, ik zeg maar wat, met je kinderen na school nog even buiten wil zijn), of zijn ’s avonds niet verlicht waardoor ze de helft van de tijd onbenut blijven.

Ook het loopavontuur in Rome verdient trouwens een aparte vermelding, maar ik kan het niet laten om al even kort te verklappen dat je hier al erg gemotiveerd moet zijn om überhaupt te sporten. En dat ’s avonds lopen, zoals ik het liefste doe, niet de beste optie is: geen parken dus, je ziet de hondenpoep en de vele oneffenheden op het voetpad niet (of je vindt het voetpad al helemaal niet) en plots duikt er vanalles op vanuit het donker: honden, auto’s, moto’s, mannen, en héél af en toe ook een loper of fietser, gelukkig maar. Goed, uit pure luiheid houd ik voorlopig vol – de macht der gewoonte hé.

Waar was ik? Ja, dus na onze dagelijkse missie, welke die ook moge zijn, fietsen we terug naar ons appartement in Garbatella. Deze wijk werd pas tijdens de jaren ’20 gebouwd voor de havenarbeiders van Rome, en evolueerde van een fascistische tot een communistische wijk. Hoewel Garbatella vooral vredig en authentiek Romeins aanvoelt (geen toeristen – behalve wij natuurlijk, o jee), voel je vandaag nog goed aan dat dit een donkerrood deel van de stad is. Airbnb omschrijft het zo:

Authentiek

Oude Dames Die Mensen Bekijken

Romeinen Uit Rome

Kalm & Rustig

Heerlijke Kookgeuren

Goede Verbindingen

Hechte Gemeenschapszin

Gezinnen / Theater / Park / Residentie / Cultuur

“Oude Dames Die Mensen Bekijken”? “Heerlijke Kookgeuren”? Man, man, wat je allemaal niet moet schrijven om iets verkocht te krijgen. De rest klopt ongeveer, hoewel je je bij dat park dus niet te veel moet voorstellen.

Terug in ons appartement dus, waar we daarna nog wat tijd aan de computer spenderen (contact met het thuisfront en de immer nieuwsgierige lieve vrienden, hier en daar wat vertaalwerk – de kleine zelfstandige, je weet wel…) en veel lezen. Tussendoor gaan we hier en daar een koffie drinken, staan we geduldig in de rij voor brood en postzegels, ga ik de donkerte nog even lopend tegemoet en kijken we naar een aflevering van dit of een docu van dat. En koken, dat doen we hier ook graag en veel. Jo experimenteert met allerlei soorten pasta’s, we toveren het Italiaanse fruit om tot confituur en ik maak veganistische broodsmeersels. Klinkt als een besmettelijke ziekte, ik weet het. Maar ze zijn best lekker hoor, en een welgekomen afwisseling op het thema (heerlijke) Italiaanse kaas.

Heel decadent is ons dagelijkse leven eigenlijk niet. Je zou het bijna saai kunnen noemen, behalve dat we even de tijd nemen om alles zonder haast te beleven en ons laten meevoeren door de inspiratie en verrassingen van het moment. Dat leidt er dan weer toe dat we minder doen dan we zouden willen en op voorhand gedacht hadden: neen, we hebben nog niet alle pizzeria’s getest en neen, we hebben nog geen selfie van elke bezienswaardigheid (en helaas, neen, we hebben nog geen tien boeken gelezen). Dat is ook absoluut niet de bedoeling. Vaak willen we stiekem gewoon heel de dag binnen blijven en aanmodderen, maar dat wakkert onze schuldgevoelens aan: moesten we daarom naar Rome komen?

Lieve Lezer, hier laat ik het vandaag bij. Je zal wat vaker iets van me horen, beloofd. Maar nu is het even tijd voor een telefoontje naar een vriendin, wat vertaalwerk en daarna maak ik veggieburgers met alle restjes uit de frigo. Het leven zoals het is: sabbatjaar.

Bedankt voor je geduld, en tot binnenkort,

Birgitt