‘Voor ik het goed en wel zal beseffen, zal het 5-0 staan. Hoe zal ik dat in godsnaam nog inhalen?’ Met die gedachte werd ik vanochtend wakker. Het had een Jupiler Pro League-nachtmerrie kunnen zijn, met mezelf in de rol van de eenzame Genkse spits aan het begin van een nieuwe, op voorhand verloren partij. Maar nee, de gedachte handelde over dit digitale stukje waar u nu naar zit te staren. Onze blog. Met de bijhorende blogcompetitie! Birgitt en ik zijn samen aan deze rondreis begonnen, maar we zullen natuurlijk allebei, afzonderlijk, blogartikels schrijven.
Zoals u heeft kunnen zien, postte zij eerder al twee lange brieven. Waarmee ik dus al meteen op achterstand ben komen te staan. Geen erg natuurlijk, maar ik zeg al dagen dat ik in gang zal schieten, en tot op vandaag… geen spoor. Moest verandering in komen, besloot ik vanochtend, en ik stapte prompt uit ons ‘ladderbed’. (Zij die mij kennen©, weten dat ik niet de snelste, beste en meest goedgehumeurde ontwaker ben. Beeld u bij die ‘prompt’ dus zelf maar in hoe dat uit bed stappen eraan toeging.) Mijn lief, vanaf heden ook voor jullie gekend als het energiebommeke / Jo’s guiding light, was al druk in de weer. Een vluchtige kus, en dan het voornemen: binnen tien minuten begin ik écht te schrijven.
En nu, exact zes en een half uur later, neem ik plaats op het terras van No Fire, no Glory, met de laptop voor mij. Deze keet staat in de Berlijnse top-10 van koffiezaken waar je écht, maar dan ook écht, heerlijke koffie vindt. Het degradeert – niet geheel moedwillig, denk ik – de andere koffiezaken naar een lagere afdeling. Ik waag het erop. En het moet gezegd, de cappuccino is van het uitstekende slag. Maar, als Italië-liefhebber zondig ik hier in Duitsland wel dag na dag. Luidt het Italiaans niet: il cappuccino si beve solo la mattina? Lerares Heidi Sticker heeft in haar ongebreideld Italiaans enthousiasme meermaals naar deze stelregel verwezen. En er is iets van: bestel ik in Italië na 11u een cappuccino, krijg ik toch nog vaak een blik waar alles uit af te lezen valt: ‘jij toerist hebt geen benul van onze koffiecultuur’. Fair enough, en ik bestel dan ook geen namiddagse cappuccino meer in Italië. Maar onze volgende tussenstop, Rome, ligt nog ver achter de horizon, en daarom bestel ik hier in Berlijn wél cappuccino in de namiddag. En ik ben niet de enige.
Zij die mij kennen©, weten dat het mij moeilijk valt beknopt te zijn. Ik wil niet vervallen in al te lange blogposts. Voor vandaag zal het dan ook welletjes wezen. Er is daarnet een dame naast me komen zitten die ondertussen abstracte schilderijtjes is gaan maken. Ik zou niet willen dat mijn getik haar uit haar concentratie haalt (wat een wesp nu al aan het doen is).
Wacht, er moet me nog één ding van het hart. Ik heb het gevoel dat ik achtervolgd word door een vrouw. Van middelbare leeftijd. En ik moet ze niet. Haar stem snerpt in mijn oor, en ik heb mijn oordoppen niet bij. Net als ik enkel nog de schuimlaag van mijn heerlijke cappuccino moet oplepelen, is er weer dat schriele stemgeluid in de achtergrond… Kate Bush. Zucht. Wuthering Heights. Help. Eerder dit jaar liep het fout tussen haar en mij, maar ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat dit nummer mij (als straf allicht) wekelijks minstens eenmaal toewaait. Hoe hard ik ook blaas om ze te verdrijven, ze blijft terugkomen. Wacht maar Kate, vanavond plug ik mijn gitaar in en schrijf een protestnummer. Nu ja… Zij die mij kennen©, weten dat het ook morgen kan zijn. Of overmorgen.
Na zo’n marteling heb ik toch nog iets verdiend, vind ik. Een snelle dubbele espresso macchiato, alstublieft. En dan straks bevend de fiets weer op.
Bij deze heet ook ik u hartelijk welkom op onze blog, lieve lezer. Het komende jaar krijgt u wel vaker dit soort posts te lezen. Maar ik beloof nu al dat ik ook onderhoudende, onderbouwde dingen zal schrijven. Waarom de © na telkens dezelfde zin? Wel, ik voel nu al dat die zin vaak zal terugkeren. Ik maak me hem dan ook maar meteen eigen.
Van ganser harte,
Fritz