Dag beste lezer,
Mag ik me even verontschuldigen omdat ik me al sinds 13 augustus verborgen heb gehouden? Berlijn is groot, dat weet u, en ik heb dan ook iets te veel mijn best gedaan om me te verstoppen. Ondanks mijn eerdere belofte dat ik u onderhoudende en onderbouwde dingen zou schrijven… Zij die mij kennen©, wisten allicht meteen dat ze dat eerst zouden moeten zien om het dan pas te geloven. Maar over dat gebrek aan efficiëntie schreef ik eerder al, niet? Enfin, to cut it short: het is er nog niet op verbeterd. Integendeel. (Maar ergens blijf ik me voorhouden: op een sabbatical mag het. Als ik volgend jaar maar wat doortastender te werk ga, dan is het al goed.)
Het is natuurlijk niet zo dat ik hier niéts gedaan heb.
Liep ik hier lekker wat verloren te wezen in Berlijn? Ja.
Ben ik de stad ingetrokken om te fotograferen? Vaak.
Heb ik al veel gelezen? Ja en nee.
Heb ik de 80 dvd’s al bekeken die ik meebracht? Nee, nauwelijks vier. En oké, bij dvd twee (Inglorious bastards) ben ik na 30’ in slaap gevallen… Birgitt vindt het ongelooflijk (belachelijk). Dan zijn we eens op een sabbatical en dan val ik nòg in slaap voor een film! Maar de laatste dagen gaat het beter en blijf ik wakker. Duncan, ik begin dra aan de prachtige, uitgebreide filmselectie die je voor mij maakte!
En… heb ik mij op de Berlijnse muzieknoten laten meevoeren op weg naar een tweede elektrische gitaar? (schoorvoetend) Ja. Spreken Birgitts ogen boekdelen als ze vraagt waarom? Ja. En wordt het krap overmorgen in de auto met die tweede gitaarkoffer erbij? Ja. Hoe lang zal het duren eer de eerste gesmoorde vloek de Berlijnse lucht doorklieft? Niet lang. Ga ik op die gitaar dat protestnummer op schrijven waar ik het eind juli al over had? Ja. Het moet.
MAAR: ik ben in Berlijn ook aan een queeste begonnen. Ik ben namelijk op zoek gegaan naar mijn spitsbroers: de Fritsen/Fritzen. En of ze hier talrijk zijn. Het is dan ook een über-Duitse naam. Maar toch heeft de naam hier iets verheven: om elke hoek lijkt Frits/Fritz trouwens een feestje te geven (zie posters). Helaas ben ik op geen ervan uitgenodigd, maar met zovele Fritzen in town hoeft dat niet te verbazen. Eerst mijn plaats verdienen, zo hoort het. En dan danst Fritz Berlijn op zijn kop. Helaas, overmorgen laten we Berlijn al achter ons… Ik vrees dus dat we nog eens zullen moeten terugkeren.
Gewoon even voor de duidelijkheid: de twee vorige posts ondertekende ik met Fritz. Vreemd, mag u denken. Wel, het is een soort alter-ego dat al meegaat sinds 2001. In ons laatste jaar aan het Herzeelse Sint-Paulusinstituut kregen we de opdracht een fictief opstel te schrijven dat als inzending zou dienen voor een schrijfwedstrijd van de Herman De Croo-stichting in Brakel. Schrijven was toentertijd niet mijn favoriete bezigheid, en om er mij snel vanaf te maken, ging ik aan de slag met een of andere Fritz (met z, ik vond dat cool toen) die op avontuur trok. Vergelijkbaar met deze reis, als ik er nu aan denk. Maar goed, Fritz won onverwacht de tweede prijs en kreeg van Herman De Croo hemzelve een handdruk. Mijn lieve klasgenote Free blijft me sinds die dag Fritz noemen.
Nu, 13 jaar later, voelde ik dat het tijd werd om, in Duitsland nota bene, mijn alter-ego nieuw leven in te blazen. Het opstel in kwestie heb ik nooit meer teruggevonden, ondanks jaarlijkse zoektochten op zolder. Misschien ging de Fritz uit 2001 wel een tweede gitaar kopen die hij niet in de auto kreeg. Wie weet. Die had hij dan wel moeten laten signeren door Herman De Croo.
Goed, ik ga nog wat Fritsen/Fritzen zoeken in de Berlijnse straten. Ik zal ze keurig groeten en zeggen: bis bald rakkers, nächstes Jahr komme ich zurück um mit euch Party zu machen.
Van ganser harte,
Fritz